Fyrirgefið biðina... mér bara fannst að þessi kafli yrði að vera fullkominn. Gjörið svo vel.

Tveimur vikum síðar, eftir reglulega og þokkafulla fundi í ræktinni, bauð hann henni út að borða á fínum stað í hjarta Reykjavíkur. Hann sótti hana á mótorhjóli sínu við heimili hennar að Hlíðargötu 17. Hann flautaði kurteislega fyrir utan og innan skamms birtist hún í dyragætinni. Hún var skrýdd hvítum kjól og hárið blökti gullfallegt í vindinum.
,,Hoppaðu upp á!” sagði hann og saman þustu þau á mótorfáknum á vit ástarinnar.
Þegar komið var á veitingastaðinn var þeim á vísað á borðið sem hann hafði pantað. Borðið einkenndist af rauðu og hjartalaga kerti. Hann lyfti kertinu upp, virti það örlítið fyrir sér og sagði góðlátlega: ,,Þetta er eins og hjarta.” Og hún flissaði lítillega. Síðan settust þau og byrjuðu að skoða matseðilinn hljóðlátlega. Stuttu síðar kom þjónninn aðvífandi, tók við pöntunum þeirra og hvarf inn í eldhúsið ásamt pöntununum. Við tók stutt og hálfvandræðaleg þögn sem hann með ræskingu rauf og mælti síðan spekingslega:
,,Hefurðu einhverntímann velt fyrir þér tilgangi lífsins, hvort hann sé yfirleitt til staðar?”
Á hana færðist vandræðalegt bros og hún svaraði dauflega: ,,Nei, eiginlega ekki enn.” Einnig flissaði hún.
,,Æ, fástu ekki um það,” svaraði hann. ,,Það er óttaleg þvæla!” Síðan bölvaði hann hressilega og hló við. Hún fann að hann skyldi hana. Hún fann að hann var góður og að þau yrðu góð saman.

3. kaflinn kemur út á morgun!

,,Tæknin er sverð tvíeggja,"
sagði Tómas og hló.
Því við tölvu hann kunni að tefla
en tapaði oftast þó.

Láttu þér þetta að kenningu verða, Tómas!